Κι αν κατάχαμα σε έσυραν, ο νους αλώβητος.

Στις πλάτες σου, ο κόσμος όλος.

Αήττητος πια ,και δική σου η αρένα.

Ας κοπιάσει όποιος θέλει, δε φωλιάζει μίσος εδώ .

Τραπέζι στρώσε και κέρνα απλόχερα.

Κάντους να ντραπούν.

Κάνε τα μαχαιρώματα ποτάμια και ας τους να πλυθούν.

Απόσταγμα πια το αίμα σου που καίει .

Και η μοσχοβολισμένη σκέψη σου ,βροντή και γιατρικό.

Ας τους να σ ’αγγίξουν.

Γιατί μές' στους δρόμους τους, είσαι ο δρόμος.