Κι αν κατάχαμα σε έσυραν, ο νους αλώβητος.
Στις πλάτες σου, ο κόσμος όλος.
Αήττητος πια ,και δική σου η αρένα.
Ας κοπιάσει όποιος θέλει, δε φωλιάζει μίσος εδώ .
Τραπέζι στρώσε και κέρνα απλόχερα.
Κάντους να ντραπούν.
Κάνε τα μαχαιρώματα ποτάμια και ας τους να πλυθούν.
Απόσταγμα πια το αίμα σου που καίει .
Και η μοσχοβολισμένη σκέψη σου ,βροντή και γιατρικό.
Ας τους να σ ’αγγίξουν.
Γιατί μές' στους δρόμους τους, είσαι ο δρόμος.

Ριζικό
του Αναστάσιου Δελλαπόρτα