Ἦταν κακὴ ἡ δροσιὰ καὶ τὸ ἀγέρι

ποὺ φύσαγε στὸ πρόσωπο ἀπόψε·

κι ὁ φόβος στὰ στήθια μας βαρύς·

ἀπόψε, ποὺ ἦταν ἡ σειρά μας

νὰ μᾶς σκεπάσῃ τὸ σκοτάδι.

 

Μὰ ἐμεῖς κατάπιαμε τὸ ὕστατο κομμάτι

σάρκας ποὺ μᾶς εἶχε ἀπομείνει

γνωρίζοντας πὼς ὅταν θά ’ρθῃ ὁ ζόφος,

θὰ ἔχουμε ἤδη ἀναχωρήσει κι ἀφήσει πίσω μας

τὰ χνάρια μιᾶς κατορθωμένης ζωῆς.